Το βρήκα ένα βροχερό πρωί, εγκαταλελειμμένο κοντά σε ένα πρατήριο καυσίμων στον αυτοκινητόδρομο.
Ήταν τελείως βρεγμένος, έτρεμε και νιαούριζε απελπισμένα, σαν να ζητούσε βοήθεια.
Πάρκαρα το φορτηγό και πλησίασα αργά για να μην τον τρομάξω.
Όταν με είδε, δεν έφυγε τρέχοντας. Με κοίταξε με μάτια γεμάτα αγωνία και ελπίδα.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να τον αφήσω εκεί.
Τον σήκωσα και τον τοποθέτησα στη θέση του συνοδηγού, τυλίγοντάς τον με μια κουβέρτα που κρατούσα στην καμπίνα.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού,
σταμάτησε να νιαουρίζει και αποκοιμήθηκε, σαν να συνειδητοποίησε ότι επιτέλους ήταν ασφαλής.
Αποφάσισα να τον αποκαλώ «Καπετάνιο», ένα τέλειο όνομα για εκείνον, γιατί έδειχνε έτοιμος να οδηγήσει κάθε νέα περιπέτεια.
Από εκείνη την ημέρα, ο Capitano έγινε ο πιστός μου σύντροφος στο ταξίδι.
Κάθε πρωί ανεβαίνει στο ταμπλό, το αγαπημένο του μέρος, από όπου παρακολουθεί τον κόσμο να περνάει.
Μερικές φορές κρατιέται από το τιμόνι με τα πατουσάκια του, σαν να οδηγεί μόνος του.
Πάντα με κάνει να χαμογελάω και οι άνθρωποι που μας βλέπουν δεν μπορούν παρά να γελάσουν ή να τραβήξουν φωτογραφίες.
Αλλά ο Captain δεν είναι απλώς μια αστεία γάτα.
Έχει γίνει ουσιαστικό μέρος της ζωής μου στο δρόμο.
Χάρη σε αυτόν, οι μοναχικές μου μέρες γεμίζουν πια με γέλια, εκπλήξεις και συντροφιά.
Μου έμαθε ότι ακόμη και οι πιο απροσδόκητες συναντήσεις μπορούν να μεταμορφώσουν τη ζωή μας με εκπληκτικούς τρόπους.
Και κάθε μέρα μου θυμίζει ότι, μερικές φορές, οι πιο απλές πράξεις καλοσύνης, όπως η βοήθεια ενός πλάσματος που έχει ανάγκη, μπορεί να έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο.
Άγνωστος συγγραφέας.